Lupus-Lex. 

Kancelaria prawno - konsultingowa

USTAWA z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi. (Dz. U. z dnia 11 września 1997 r.) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1.  Ustawa określa zasady pobierania, przechowywania i przetwarzania krwi ludzkiej, obrotu krwią i preparatami krwiopochodnymi, warunki zapewniające dostępność preparatów przygotowywanych z krwi, a także zadania oraz organizację publicznej służby krwi. Art. 2.  1. Krew jest pobierana w celach leczniczych do przetoczenia jej biorcy bądź przetworzenia w preparaty krwiopochodne i leki. 2. Krew może być pobierana również w celach diagnostycznych i naukowo-badawczych. Art. 3.  1. Krwiodawstwo jest oparte na zasadzie dobrowolnego i bezpłatnego oddawania krwi. Wyjątki od tej zasady określa ustawa. 2. Organy państwowe i samorządowe, Polski Czerwony Krzyż, organizacje honorowych dawców krwi, zakłady opieki zdrowotnej, osoby wykonujące zawody medyczne oraz środki masowego przekazu powinny popierać działania publicznej służby krwi w zakresie propagowania, rozwijania dobrowolnego i bezpłatnego oddawania krwi i stwarzania sprzyjających temu warunków. Art. 4.  1. Zadania w zakresie pobierania krwi, jej przetwarzania w preparaty krwiopochodne oraz zaopatrzenia w krew i w te preparaty do celów określonych w ustawie realizuje publiczna służba krwi. 2. Publiczna służba krwi realizuje swoje zadania we współdziałaniu z Polskim Czerwonym Krzyżem i organizacjami honorowych dawców krwi, w zakresie określonym w niniejszej ustawie. 3. Publiczną służbę krwi stanowi Krajowe Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa, zwane dalej "Krajowym Centrum", i regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa, zwane dalej "regionalnymi centrami". Art. 5.  Ilekroć w ustawie jest mowa o:   1)   krwi bez bliższego określenia - należy przez to rozumieć również osocze i inne składniki krwi,   2)   preparacie krwiopochodnym bez bliższego...

UCHWAŁA SENATU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ z dnia 27 maja 2010 r. w 20. rocznicę wyborów do odrodzonego samorządu terytorialnego (M.P. z dnia 7 czerwca 2010 r.) 27 maja 2010 r. mija dwadzieścia lat od pierwszych po II wojnie światowej demokratycznych wyborów do samorządu terytorialnego. Obywatele wybrali wówczas swoich przedstawicieli do pierwszego samorządu miast i gmin. Podejmując w 1989 r. zmiany ustrojowe, w oparciu o wielkie dziedzictwo ruchu "Solidarności", uznano przywrócenie lokalnej samorządności za jedno z najważniejszych wyzwań w budowie demokratycznego państwa. Poprzez odrodzenie samorządu Polacy otrzymali prawo współdecydowania o swoich lokalnych, a później i regionalnych wspólnotach. Władzom lokalnym, znajdującym się najbliżej ludzi, przekazano wielką część odpowiedzialności za sprawy publiczne. Podjęte wówczas reformy rozpoczęły dzieło przywracania naszego Kraju do wspólnoty demokratycznych państw. W dziele odrodzenia samorządności istotną rolę odegrał odrodzony Senat Rzeczypospolitej Polskiej. Już 29 lipca 1989 r. podjął uchwałę w sprawie samorządu terytorialnego. Wyraził w niej przekonanie o konieczności istnienia autentycznych władz lokalnych jako niezbędnego elementu przebudowy polityczno-prawnego ustroju Polski. To Senat Rzeczypospolitej Polskiej był inicjatorem tych ważnych ustaw i 19 stycznia 1990 r. przyjął regulacje przywracające samorząd gminny, dające podmiotowość społecznościom lokalnym i umożliwiające przeprowadzenie wyborów do rad gmin. Przez dwadzieścia lat Senat Rzeczypospolitej Polskiej szczególną uwagę poświęcał problemom samorządu terytorialnego i dlatego dziś wyraża głębokie uznanie tym wszystkim obywatelom, bez udziału których sukces reformy samorządowej byłby niemożliwy. To oni, pełni zapału, podjęli się trudu praktycznego wcielania w życie idei samorządności. Swoim działaniem przywrócili poczucie, że...